Tijdens de SUP11CityTour NON-Stop in 2024 begon het bij mij weer te kriebelen en besloot ik: ‘In 2025 doe ik weer mee met SUP11CityTour!’ In 2015 behaalde ik het kruisje en in 2018 moest ik de eerste twee dagen helaas verstek laten gaan. Tijd voor een nieuw kruisje dus! Ik vond het alleen een fijn idee om ook nog wat te kunnen betekenen tijdens de vijfdaagse. Mijn vrouw en onze dochter hebben allebei een vrijwel onbekend syndroom voor velen, het Noonan Syndroom en om dan nog specifieker te zijn, het Noonan Syndroom met Multiple Lentigenes.
Ik besloot daarom om naast al het trainen en het toewerken naar de vijfdaagse van de Elfstedentocht, geld in te zamelen voor Stichting Noonan Syndroom. Alleen dat uitspreken zorgde bij Sofie al voor tranen. En zo kwam het dat we samen in actie kwamen: Ik op het water, alle kilometers peddelen. Sofie gedurende de week racen van hot naar her, van brug naar brug tot mij helpen in de pauzes om weer klaar te stomen voor deel twee van de etappes. Vergeet (alle teksten voor) de socials niet en Sofie heeft ook veel werk geleverd! Zo hebben we dit toch echt wel een beetje samen gedaan.
Het is een week geweest waarin we heel erg werden geleefd, en volgens mij met ons alle deelnemers trouwens. Vraag je welke dag het is? Dan zeiden we dag 3. Als we terugblikken, dan hebben we elke dag wel een bijzondere dag gehad. Ik neem je mee naar mijn week:
Dinsdag 9 september was het tijd om me aan te melden, om mijn nummer op te halen. Van te voren hebben Sofie en ik tegen elkaar gezegd: Nummer 11, 24 of 92 zou leuk zijn! Nr. 11, vanwege de fout die in het DNA zit. Zowel Sofie als Lova hebben beiden PTPN11 als ‘fout’. Nr. 24, omdat Lova op 24 februari 2024 is geboren. En Nr. 92, omdat dat het geboortejaar van ons allebei is. Als ik mijn nummer krijg, zien we dat het nummer 92 is geworden! Een leuk begin!
Woensdag 10 september is het dan écht zover: De start in de Prinsentuin leek eerst goed te gaan, waar ik blij mee was. Helaas dook ik toch nog even in het water zo rond 300 meter na de start. Kon ik maar zeggen dat dit mijn enige zwempartij was tijdens de vijfdaagse… Op dag één was het een flinke battle met de twee snelsten, Paolo en Tim. Ik at bijna niet, drinken lukte ook al niet zo goed. Niet alleen vanwege de battle, maar ook vanwege de pittige wind! Ik was blij dat ik het Slotermeer over was en door de finish was. Een mooie derde plek! Trots, want dat is waar ik deze editie naartoe wil: Ik wil op het podium komen en ga ervoor!
Donderdag 11 september, bij het schrijven van deze blog moeten we al nadenken wat de donderdag nou was. Geef ons maar dag twee. Wat. Een. Wind! Ik had gehoopt vol aan te kunnen haken op de eerste twee, maar helaas. Met geroep van Sofie aan de zijlijn peddelde ik op eigen tempo alsnog flink door. Het gat is kleiner gebleven dan ik van te voren had gedacht. Dat geeft motivatie voor morgen!
Vrijdag.., dag 3! De ‘kortste’ langste dag stond vandaag op het programma, van Workum naar Franeker. Na een relatief rustige start zat ik weer bij de kopgroep, met z’n drieën vol wind mee naar Bolsward. Als ik op mijn horloge kijk: Een gemiddelde van 10 km per uur met uitschieters naar wel 11,5 km per uur! Bizar, maar ook wel even fijn na twee dagen vol wind tegen. En vandaag kreeg ik mijn tweede zwempartij: Vlak voor de bocht het centrum Franeker in ging het mis. Een golfje en floep. Gelukkig stond ik er snel weer op, maar ik verlies natuurlijk mijn snelheid. Ook vandaag kom ik tevreden over de finish.
En dan is het alweer dag vier, zaterdag 13 september: Smalle slootjes, sprintjes om weg te komen en twee sluizen vandaag! Zei ik van te voren nog tegen Sofie: Bij de eerste sluis ga ik niet rennen hoor, ik hoop gewoon aan te haken tot de eerste sluis en dan is het goed. Wat ik echter deed? Rennen natuurlijk! Als Sofie zit te roepen dat het zo goed gaat en ik dat zelf ook voel, ben ik gek als ik rustig aan doe. Dus ook ik trek een sprintje achter Tim en Paolo aan! Het was een mooie dag, ondanks dat ik het laatste stuk opnieuw moest lossen om op eigen tempo de finish te bereiken.
Zondag 14 september. DAG 5! De dag van de individuele timetrial. Deze route had ik al eens gepeddeld als training, dus ik weet waar ik op moet letten en waar ik het beste kan peddelen om de wind bijvoorbeeld te vermijden. Ik ga ervoor en bij de start floep ik erin. Dat was nou niet de bedoeling…. Snel erop, nog even frutselen aan mijn leash die om mijn been ging. Daar gaat mijn 30 seconden voorsprong op Paolo… We vertrekken zij-aan-zij en na vier kilometer peddel ik opeens alleen! Ja, dit geeft motivatie. En door. En door! Rustig aan? Nee, vandaag is het knallen als ik ineens vooraan ben en steeds meer tijd tussen zit tussen mij en Paolo (en Tim). Met 3:00.58,9 uur op de klok ben ik gefinisht! Ik ben onwijs trots en ik moet zeggen dat ik het absoluut niet had verwacht de dag zo uit te peddelen, zeker niet als je kijkt hoe ik ben gestart. Overall ben ik op de derde plek geëindigd, waar ik vanaf dag 1 al op had gehoopt.
Het zijn vijf hele mooie dagen geweest. Lange dagen die veel hebben gevraagd van ons allebei. Ik kon elke dag weer het water op. Sofie stapte elke dag weer in de auto om haar stem flink te laten horen, om weer te racen van brug tot brug. Niet zonder resultaat trouwens, naast dat ik derde ben geworden hebben we een prachtig bedrag binnen gehaald: We hoopten op €3.000,- als doel, maar dat hebben we twee keer kunnen bijstellen. Inmiddels hebben we bijna het bedrag van €6.000,- bij elkaar! Fantastisch.
