Hoe ik deze editie van de Elfstedentocht zou omschrijven? Wat. Een. Wind.
Op woensdag 10 september stond ik voor de derde keer aan de start van de vijfdaagse
Elfstedentocht (@sup11citytour) competitie. Peddelaars vanuit de hele wereld komen naar
Friesland om deze ultieme uitdaging aan te gaan. De een wat meer getraind dan de ander, maar
allemaal met hetzelfde doel: het Elfstedenkruisje. Naast alle buitenlandse peddelaars hebben wij
ook dit jaar weer een aantal van onze cursisten uit de trainingsgroep van ikSUP Loosdrecht
enthousiast gekregen om deze uitdaging aan te gaan. Gezellig samen in de SUP bubbel, want dat
is het zéker.
Startend in de Prinsentuin in Leeuwarden, kon ik al snel aansluiting vinden bij de eerste dame,
Andrea uit Zwitserland. De route bracht ons zuidwaarts langs typisch Nederlands landschap met
schapen, koeien, weilanden en riet… heel veel riet. O ja, en de hele etappe was gevuld met wind,
tegenwind om precies te zijn. Na het luiden van de bel in Sneek en Ijlst lag aan het eind van de
etappe het Slotermeer op me te wachten. Na het grootste gedeelte van de etappe samen
gepeddeld te hebben, verloor ik hier de aansluiting met mijn directe concurrente. Met 2 minuten
en 20 seconden achterstand peddelde ik als tweede dame over de finish in Sloten.
Vanaf Sloten startte ik dag twee met een prima start. Helaas heeft etappe 2 drie meren in petto,
waarvan voornamelijk het derde meer, de Morra, me niet goed gezind was. Ontzettend pittige
tegenwind, waardoor ik nauwelijks vooruitkwam en de aansluiting met Andrea verloor. De
deelnemers van de tour waren aan het strijden op de knieën, iets wat niet is toegestaan in de
race. Er zat dus niets anders op dan doorbijten tot aan de rustplek in Stavoren, waar een heuse
windvlaag boards liet vliegen en peddelaars liet zwemmen… Na de rust was het tij gekeerd en
had ik de wind schuin mee richting de finish in Workum, een ware verademing.
De derde etappe startte ik in de stromende regen, maar daarna bleef het gelukkig droog. Met z’n
tweeën zijn we door deze etappe heen gevlogen, gezien we eindelijk een dagje wind mee hadden!
Het zag er naar uit dat we gelijktijdig de finish gingen halen, maar op het laatste stuk van het
Harinxmakanaal gooide een slaapboot roet in het eten. Van alleen finishen was echter geen
sprake, want onder het Elfstedenbruggetje in Franeker, de finish, kwam Jordy gezellig langszij.
Op dag 4 hadden we opnieuw wind mee, waardoor we wederom samen door de etappe heen
vlogen. Op het 12 en 22 kilometerpunt waren we, gezien de sluizen, genoodzaakt om te klunen.
Board uit het water, onder de arm, stukje rennen, weer in het water en door. De etappe eindigde in
Dokkum met een eindsprint die ik met 1.1 seconde won. Yes! Eindelijk een dagetappe winst op
zak!
De laatste etappe heeft een overlap van ruim 13 kilometer met de etappe van gisteren… en waar
we gisteren wind mee hadden, hadden we vandaag wind én stroming tegen. In de race is de
laatste etappe een timetrail: zo snel mogelijk, zonder ‘hulp’ van anderen, de finish halen. Om de
30 seconden gaat een racer van start. Mijn doel? Zo lang mogelijk Andrea voorblijven. Nou, dat
hield ik niet lang vol. Onder de Dokkummer Ee brug bleef mijn peddel hangen, waardoor ik
vakkundig het water in geholpen werd. Een nat pak, ’n verrekte nek en een mentale dreun verder
vervolgde ik de slotetappe naar Leeuwarden. Met de finish in zicht kwam die lach toch weer
tevoorschijn op mijn gezicht, ik heb het gewoon wederom geflikt!
Met ruim 26.5 uur op het water en 15 blaren verder, finish ik deze editie als tweede dame overall.
Trots op mijn prestatie, m’n derde kruisje én natuurlijk trots op onze suppers van ikSUP.
Heb jij de ambitie om volgend jaar mee te doen aan de Elfstedentocht? Met de nodige ervaring op
zak, helpen wij jou graag verder. Neem gerust een kijkje op onze website: https://
iksuploosdrecht.nl/SUP-les/sup-training
Geen ambitie om mee te doen, maar wil je wel het evenement bijwonen? Ze zijn altijd op zoek
naar vrijwilligers, en uit ervaring kan ik je vertellen, dat dat ook een hele leuke en gezellige ervaring
is.
@fotograaf Edwin Westra en Mayola Dijksman
